Pandora

Pandora é, segundo a mitoloxía grega, a primeira muller. Segundo a historia, a primeira mala muller. Concibida coma un agasallo divino para o heroe Epitemeo, Pandora foi obsequiada no seu nacemento polos deuses olímpicos co don da beleza, a elocuencia, a sabedoría...e cunha caixa.

Din que a curiosidade matou o gato, pero talvez sexa máis acertado dicir que a curiosidade foi, dende sempre, a excusa para cargar sobre as mulleres toda a culpa da historia. No intre en que Pandora ousou abrir a caixa, foron liberados todos os males do mundo: a enfermidade, o vicio, a tristura, o pracer, a fatiga, a loucura e a vellez. Sete males, coma sete son, lembremos, os pecados capitais. Porén, Pandora conseguiu pechar a caixa antes de deixar escapar á luz que relocía no fondo: a esperanza.

Quizais Pandora só quería, igual ca Pizarnik, non ir nada máis que ata o fondo.

As Moiras

As Moiras son tres mulleres en cuxas mans reside o poder sobre o curso da vida. Cloto enfía o destino, Láquesis enrola o fío da vida nunha roca e Átropos, cunhas tesoiras, corta o fío para traer a morte. A elas deben someterse todas as vidas, incluídas as dos deuses do Olimpo. Porén, este inmenso poder non é recoñecido pola luz do día: por sempre traballando na escuridade, nun non-lugar e non-tempo, recluídas no mundo invisíbel da Noite. O seu labor clandestino otóurgalles a capacidade de manexar os fíos do fado alleo, pero nunca serán donas dos seus propios fíos nin poderán tecer o seu propio destino.

Eco

Contan as máis vellas do lugar que, nun tempo que late xa moi lonxano, a deusa Hera percorreu os bosques na busca dunha compañeira de conversa. Eco, unha ninfa cándida e con fama de lingoreteira, foi a que atopou. Mentres, dise que Zeus, o home de Hera, aproveitaba esas demoradas conversas pra lle ser infiel. Ao decatarse das infidelidades, a deusa, desexosa dalgunha xustificación, dalgún culpábel que non fose o seu namorado, decidiu castigar á súa companheira de palabras por “despistala”. Así, a Eco foille usurpada a súa voz, condenada a repetir por sempre as últimas verbas dos demais. Farta das burlas e da incomprensión, Eco decidiu recluírse nunha cova e co paso do tempo, rematou por se converter en rocha.

Xa sabes, cando falas, berras ou cantas nunha cova, é Eco sempre quen responde.

Cassandra

Como en todos os mitos, Cassandra era unha rapaza fermosa que rapidamente chamou a atención dos deuses, espertando tamén o seu desexo. O deus Apolo, perdidamente namorado dela, ofreceulle o don da profecía a cambio, como non, de encontros sexuais. Cando Cassandra rompe o pacto e se nega a seguir acóstandose co deus, Apolo decide castigala do xeito máis cruel posíbel: condénaa a predicir o futuro eternamente pero nunca ser crida por ninguén.

Hai algúns que contan que rematou pechada nunha torre, por tola. Outros din que durante a caída de Troia (que ela mesma predecira), foi capturada, violada e entregada a un rei como botín de guerra.

Sexa como for, por moito que a historia revelou que dicía a verdade, Cassandra segue condenada, como todas nós, a nunca ser crida.

Antígona

DESCONOCIDO PRIMERO. ¿Quieres decir que va a seguir sola, hablando en alta voz para que todos la oigamos? ¿Es que va a tener vida, y voz?

DESCONOCIDO SEGUNDO. Sí; vida y voz tendrá mientras siga la historia.

María Zambrano, La tumba de Antígona.

Syrinx e Pan

Conta o mito que Syrinx era unha ninfa irresistíbel e virxe que habitaba a beira dos ríos. O deus Pan, rendido ante os seus encantos, comeza a perseguila a fin de facela súa (como eles din). Syrinx, desesperada, pide axuda ás súas irmás, que deciden convertela nunha das tantas madeiras de canha que poboan os ríos. Cando Pan chega á beira, non atopa a ninguén. Pero o vento delata a Syrinx e, ao pasar pola madeira de canha, a vibración produce un son tan doce que acaba cativando ao deus. Pan corta as canhas e úneas, dando lugar ao que hoxe conhecemos como frauta de pan, para non deixar de tocala nunca.

Dafne e Apolo

Eros, para vingarse de Apolo, disparou dúas frechas: unha de ouro e outra de chumbo. A de ouro producía un namoramento inmediato, a de chumbo, repulsión. O curioso é que sendo un castigo para Apolo, fose Dafne quen saíse peor parada, porque dende ese momento, Apolo non a deixa en paz. Chega tal punto no acoso que Dafne ten que pedir ao seu pai que a transforme en loureiro. Apolo, lonxe de desculparse coa ninfa, converte as follas do loureiro na coroa dos vencedores.